Maandag was het dan eindelijk zover, ik ging mee met de Mobile Clinic. Roxanne en Magda ( vrijwilligers APDK) gingen ook mee, wat het extra gezellig maakte ( Brabantse gezelligheid). Kate had geregeld dat ze me bij haar thuis kwamen ophalen, omdat ze toch over die weg moesten richting Kilifi. Kate had me al gewaarschuwd dat dit lang kon duren. Zelf had ze vakantie dus zat beneden. Ik heb heerlijk gekletst met Kate over de opvoeding in Kenia. Vrouwen roken hier bijna niet, omdat ze hebben geleerd dat je dan een prostitué lijkt. Verder is het hier allemaal opgelegd en vooral verteld wat je allemaal niet mag doen omdat het slecht voor je is. Ook hebben we het over de ontevredenheid gehad die er heerst in Afrika. De Moslims willen van Mombasa een Moslimstad maken, wat de Christen natuurlijk niet zien zitten. Heel veel gesprekstof en we hebben onze opvoedingen vergeleken. Tot om half 12 de ambulance opeens voor de deur stond! De ambulance is een grote jeep. Ibrahim onze chauffeur kwam al om mijn tassen aan te nemen. 1 bestond uit slaapkleding etc. en de ander uit eten en drinken, omdat ik de afgelopen weken wel heb geleerd hoe ik me kan voorbereiden op het Afrikaanse eten. Voorin was gewoon een bank voor de chauffeur en twee medepassagiers ( net als bij een matatu) en achterin was tegen een van de wanden een lange bank waar wij met zijn 3e konden zitten. Naast Ibrahim was er Roy. Hij werkt als fysiotherapeut bij APDK.
We reden door Nyali en kwamen bij Mtwapa uit. Hier bezochten we onze eerste clinic. De clinic was goed georganiseerd. Er waren allemaal kamers met wachtruimtes. Je moet het zien als een groot wijkcentrum. In een apart gebouwtje zaten vooral moeders met hun kinderen te wachten. Hier was Sooth ( ik denk dat je het zo schrijft) de special teacher ( speciaal basisonderwijs leerkracht) die al bezig was met de moeders met hun kind een voor een te spreken. De kinderen waren voornamelijk baby's. Dit vond ik wel opvallend, omdat de kinderen bij APDK vaak al wat ouder zijn. Rond de vijf jaar ongeveer. Roy sprak de moeders een voor een. Hij had ongeveer 5 minuten per ouder. Wij zaten erbij en stelden soms wat vragen. Roy had vooral een adviserende rol. Wanneer ouders voor het eerst komen krijgen ze vaak oefeningen mee en plaatsen waar ze met hun kind het beste naar toe kunnen. Roy komt 1 keer in de maand bij een plek, doordat hij elke week een andere route rijdt. Hierdoor heeft hij het nodig dat andere instanties meekijken. Hij kijkt elke maand of er voortgang is of dat het kind vastloopt in zijn behandeling. Je zag bij de baby's beginnende klompvoetjes ( omgeknakte voetjes) of dat de voeten naar buiten gingen staan. Maar veel baby's hadden spasme en een geestelijke beperking. De leraar had ook een adviserende rol. Hij keek naar passende scholen voor de kinderen of op welke wijze de leraar of ouders het kind het beste kunnen begeleiden in hun cognitieve (denken/leren) ontwikkeling. Naast dat Roy en Sooth vanuit hun profesie kijken blijft het hier niet bij. Zij kijken ook naar hulpmiddelen die een persoon nodig heeft. Je kunt dus wel zeggen dat hun beroep meer inhoudt dan fysiotherapeut en leraar. Zo hebben ze geregeld dat een kind met spasme dat op het platteland woont een rolstoel heeft en zijn ze aan het regelen dat een oude man die zijn benen niet kan gebruiken een fiets krijgt met handtrappers.
We zijn lang bij deze clinc gebleven omdat er veel ouders waren. De eerste keer inschrijven kost geld. Daarna zijn veel behandelingen bij de clinic gratis. Op de muren hebben alle clinics een ‘prijslijst' geschilderd. Bij de meeste dingen stond dan ook ‘free'. Dit kan doordat de gebouwen door de ministerie zijn gefinancierd.
Hierna gingen we met de jeep verder richting een lunchplek. Een echt Afrikaans tentje met Afrikaans eten. Aangezien ik nadat ik ziek ben geworden niet meer zo gek ben op chapati's met bonen of groenten ging ik voor veilig, worstjes. Ik wilde naar de wc, maar zag dat dit een gat in de grond was. Ik besloot maar te wachten op de volgende. Wat ik toen niet wist was dat alle komende wc's bij de klinieken er zo uitzagen. De een nog erger ( lees stinkender) dan de ander. We gingen toen echt op weg en verlieten de verharde drukke weg voor een zandweg. Hier reden we echt off road. Er waren hobbels, waardoor we af en toe even omhoog vlogen. Het leek wel een beetje op een attractie in een pretpark. Die dag hebben we 3 clinics bezocht. Eerst reden we langs heel veel groene beplating. Dit ging uiteindelijk over in plantages met kokosnootbomen, waarna we zelfs in een soort bos terecht kwamen. Het was echt prachtig om de natuur te zien en het feit dat er zoveel verschillende begroeiingen zijn in Kenia. Uiteindelijk reden we door een plek die helemaal was afgezet met muren en een hek waar een bewaker zat. Dit was een grote plantages van een Westerse man waar heel veel Kenianen werkte. Dat was een rare afwisseling nadat we zoveel moois hadden gezien met allemaal lemen hutjes waar de mensen woonden. Opeens was daar weer een stuk Westers. Deze was boven op een berg, waardoor we een prachtig uitzicht hadden. Hierna reden we weer naar een verharde weg, die er plotseling weer leek te zijn. Heel onwerkelijk als je net allemaal dorpjes hebt gezien van lemen hutjes. Magda en Roxanne hadden snoepjes en ballonnen mee voor de kinderen die we tegen kwamen onderweg. De kinderen vonden dit erg leuk.
Bij onze laatste clinic waren we dus op een heuvel en dieper Kilifi ingetrokken. Dit merkte we erg goed aan de kinderen. Er waren een aantal kinderen die gewoon bang voor ons waren! Dit was heel gek voor ons want in Mombasa zijn de kinderen dit gewend en zwaaien ze allemaal naar je. Daar voel je je een beetje een ster, terwijl we hier soms op wat afstand moesten blijven. Uiteindelijk reden we weer een stuk verder en was er opeens weer een verharde weg. Je merkt dan heel goed het verschil. Bij de harde weg staan allemaal zelfgemaakte kraampjes maar zijn er veel mensen. Hoe verder wij trokken met de jeep hoe minder piki piki's je zag en andere vervoersmiddel. Ook waren de dorpjes redelijk klein. We zijn naar een ‘hotel' gegaan waar Ibrahim en Roy vaak slapen. Sooth hebben we eerder afgezet want die woont in Kilifi. Het hotel koste maar €3 per kamer, maar zo zag het er ook wel uit. Het bed was erg klein en mijn matras paste er niet eens in. Er was een hokje waar ze een badkamer en wc in een van hadden gemaakt. De achterste twee tegels daar was de wc en de voorste twee tegels waren nog vrij dus daar hadden ze een douchekop boven gehangen. Er was ook een kraantje tegen de muur gemaakt, zodat je daar je handen kon wassen. Een wasbak was er niet dus tanden poetsen deed ik boven de wc. Ik heb nu een uitslag op mijn been en ik verdenk echt het bed er van!
We gingen weer naar een typisch Afrikaans restaurantje. Maar gelukkig ben ik al best ingeburgerd dus wist precies wat ik moest bestellen. Hierna zijn we met zijn alle nog wat gaan drinken bij het hotel. Dit was gewoon buiten onder een rieten overkapping. Hier hebben we een typisch Afrikaans drankje geprobeerd, kokosnootwijn. Het smaakte naar lauw bier, maar stonk verschrikkelijk! We hebben gezellig gekletste met de heren en uiteindelijk zelfs gedanst. Heel leuk om te zien dat de mannen hier met hun heupen dansen. De volgende morgen gingen we om 8 uur richting het restaurant van de avond ervoor. Het rook er nog naar warm eten, maar dat kwam ook doordat veel Afrikanen ook gewoon 's ochtends warm eten. Hierna gingen we naar een school speciaal voor dove kinderen. Hier wachtte de leraar op ons en hebben we het even over autisme gehad. Ook hier vroegen ze aan me of ik boeken had meegenomen. Nee daar heb ik niet aangedacht. Ze hadden al hele plannen wat ik allemaal wel niet kon betekenen, waardoor ik me bijna schuldig om te gaan. De kinderen komen van overal vandaan dus verblijven 3 maanden op de school om daarna een maand vrij te zijn. Zo zien zij hun familie gewoon. Tijdens het rijden kwamen we patiënten tegen die langs de weg stonden. We stopten voor hun en er werd een praatje gemaakt en vragen beantwoord. Hierna kwamen we bij een enorme school aan. Er zaten 800 leerlingen op de school. De kinderen zien nauwelijks blanken, dus staarde ons allemaal aan. We gingen bij een klas kijken waar we vroegen of ze een liedje kende. Een meisje begon dapper voor ons te zingen. Dit was zo mooi om mee te maken. Uiteindelijk hadden de kinderen allemaal pauze en achtervolgde ons. Ze waren wel een beetje schuw en toen Magda zich omdraaide en boe zei liepen de meeste hard weg. Heel veel van de kinderen hier moeten 7 km lopen om op school te komen. De meeste lopen op blote voeten, omdat de slippers vaak kapot gaan of kwijt raken. Uiteindelijk raakte de kinderen wat gewend aan ons en mochten we ze handen en high fives geven. Dit duurde natuurlijk erg lang met zoveel kinderen. We voelde ons net Amerikaanse sterren want de kinderen verdrongen zich aan ons. Ze bleven wel op een meter afstand maar we werden erg aangestaard. Op het begin waren ze bang voor de fotocamera maar dat werd uiteindelijk ook minder. Als afscheid hebben we ‘If you're happy and yoy know it' voor ze gezongen. Er was daar ook een drinkplaats voor alle mensen uit de omgeving, omdat het een centrale plek was. Uiteindelijk reden we door hele smalle padden waar de takken tegen de jeep aan kwamen. Bij de volgende kliniek waren de kinderen bang voor ons. Ze durfde de ballonen bijna niet aan te nemen. We hadden er een meisje uitgepikt die al wat ouder was, dus meer gewend was aan vreemde. Hierna durfde de andere kinderen ook een ballon aan te nemen, maar de baby's vonden ons nog erg eng. Toen Roxanne en ik wat rond liepen hoorde we uit de verte Karibu, wat welkom betekend. We dachten we gaan daar even een kijkje nemen. De kinderen waren wat ouder en konden in het Engels vragen hoe het ging. We liepen naar hun hutje toe waar een moeder zat. De kinderen brachten ons houten plankjes waaronder weer wat houtjes waren vast gemaakt, zodat we een soort stoeltjes hadden. Ze hadden 3 bakken met mais, waarvan ze er 1 meteen aan Roxanne en mij gaven. In de boeken lees je hoe vriendelijk de mensen zijn en willen delen ook al hebben ze zelfs niks. Nou dat was hier echt het geval! Zo lief en gastvrij als die mensen waren. We voelde ons helemaal vereerd vonden het echt een super ervaring. Het was zo mooi om daar zo een met hen te zijn, tussen de loslopende kippen, puppy's en gewoon in de natuur.
Hierna gingen we naar een schooltje, wat echt klein was. In de middle of nowhere en we zagen ook geen hutjes. Deze stonden verder naar achter, maar het waren er maar een paar. Hoe dieper we trokken hoe kleiner de dorpjes werden. Je zag soms dorpjes van maar 4 hutjes en er was zelfs op het einde een moment waarop er soms maar 1 hutje was. Hier leefde een vrouw met haar gehandicapte zoon. Je gaat je dan meteen af vragen of ze zijn buiten gesloten, maar dat heb ik niet gevraagd. Je zag het echte Kenia hier. Het plattelands leven, dus het leven in armoede. De mensen werkte op hun eigen land of waren kleren aan het wassen. De kinderen hadden vaak wel westerse kleren aan, maar de vrouwen droegen een t-shirt of blouse met een doek eroverheen als rok. Deze kanga zie je heel veel in Kenia en is een traditionele klederdracht. De kleren werden in bomen gehangen om te drogen. Doordat we soms best hard reden en er erg veel kuilen en stenen waren was het moeilijk om foto's te nemen. Ook kun je gewoon niet in een foto vast leggen wat je ziet. Zo mooi was het en zo anders. Nu besefte ik pas echt hoeveel geluk wij in Nederland wel niet hebben. In de stad is het een kwestie van geld en dan kun je wel Westerse dingen kopen, maar deze mensen op het platteland hebben dat niet. Zij hebben geen vervoer, geen geld en geen benul van wat er allemaal is. Onderweg zagen we wel elektriciteit kabels, maar in hoeverre die werkte en op welke plaatsen was erg onduidelijk. Wel hebben de meeste dorpen een watertank staan waar gezuiverd water naar toe wordt gestuurd via een leiding. Maar dan moeten de olifanten de leiding niet hebben gevonden, want dan maken ze hem stuk om zelf te drinken. Op het einde moesten we erg hard rijden, omdat we zoveel mensen hadden gezien ook onderweg, om voor het donker uit de bush bush te zijn. Er is geen verlichting dus erg noodzakelijk om daar weg te zijn. Onderweg was er nergens een goede plek om te eten dus lunch hadden we niet. Ibrahim en Roy vonden dit zo erg dat ze fruit voor ons hebben gekocht toen we de leraar af hadden gezet bij zijn huis. We moesten eerst mee naar binnen om zijn gezin te ontmoeten. Hij woonde in een betonen huis waar de binnenkant ook van beton was. Hij had wel meubels en een tv. Weer naar hetzelfde restaurant waar we eten bestelde en als toetje het fruit hadden. De medewerkers hadden deze zelfs voor ons gesneden. We gingen op tijd naar bed want waren bek af van alle indrukken. De volgende dag zijn Magda, Roxanne en ik met de matatu terug naar Nyali gegaan om daar te lunchen bij de Nakumat. Dit is een groot shoppingcenter. Wow we waande ons echt in de hemel! Nyali is voor de rijken en er komen erg veel toeristen. Dit was te zien bij het restaurant waar we zijn gaan zitten. Helemaal westers ingericht met westers eten en alleen maar westerse mensen. Ik voelde me helemaal niet meer in Afrika. Het was ook vreemd om zo van het platteland met niks opeens in een gebied te zijn waar iedereen alles heeft. Toen ik vandaag de kinderen van APDK foto's liet zien van de Nakumat waren ze ook verbaasd. Ze hadden nog nooit zoiets gezien en ook niet van een chocolade milkshake gehoord. De meeste kinderen zijn dan ook met de mobile clinic uit een lemen hutje gehaald en naar APDK gebracht. Voor ons is APDK een niet al te schone plek, maar voor de kinderen is het hier super luxe! Ik had hier nog nooit bij stil gestaan en schaamde me bijna voor de foto's van het eten en het mooie centrum. Hoe verdeeld de wereld wel niet kan zijn.
Dit is weer echt een te lang verhaal geworden. Ik ga nu stoppen want heb een grote chocoladetaart gekocht om samen met het gastgezin mijn verjaardag te vieren als afscheid. Dit is mijn laatste avond in Mombasa. Een eindverhaaltje komt er nog!
Liefs