Ik zit nu op het vliegveld van Mombasa en moet wachten tot ik kan gaan boarden, wat nog bijna 2 uur duurt. Ik mocht mijn laptop niet in mijn koffer laten, maar moest hem in mijn handbagage doen waar hij maar net in paste. Wat nu dus mijn geluk is, omdat ik mooi mijn laatste verhaal kan typen. Ik ben nu met een broodje ‘kaas' aan het nadenken over mijn tijd hier. Het afscheid viel me erg zwaar. Zeker van Kate die me de afgelopen weken zoveel heeft ondersteund. Voor de grap noemen we haar altijd mijn Keniaanse moeder, maar dat was ze wel echt. Door haar heb ik me op mijn gemak gevoelt en een vriend gehad waar ik met mijn verhalen terecht kon. Ook mijn onvergetelijke verjaardag droeg er aan bij dat ik realiseerde hoe leuk mijn gastgezin is! (Bij de foto's heb ik uitleg gezet over wat ze me allemaal aan hebben gedaan). Het was vanaf dag 1 een thuis waar ik me kon terug trekken maar ook gezellig bij kon voegen.
Afscheid nemen van de kindjes en medewerkers was ook niet leuk. De medewerkers wisten precies hoe ze een mooi afscheidswoordje moesten geven. Maar voor hen misschien wel een gewoonte geworden. Vrijwilligers komen en gaan bij APDK, wat ook niet altijd goed voor de kinderen is. Gelukkig is er bij APDK een logboek waar ik uitgebreid in heb geschreven waar ik mee bezig was en waarvan ik hoop dat andere vrijwilligers dit zullen oppakken. Op dit moment zijn Magda, Roxanne en Louise er nog waardoor ik weet dat de kinderen het de aankomende twee weken nog erg goed zullen hebben. De mobile clinic heeft er wel voor gezorgd dat ik APDK in een ander perspectief ben gaan zien. De meeste kinderen komen van lemen hutjes op het platteland, waar ze of moesten werken of zich zelf moesten vermaken na school. Hierdoor is APDK misschien wel een betere plek om kind te zijn. Als muzungu ( blanke) weet je hoe het nog beter kan, waardoor je dat steeds als eindresultaat in je hoofd hebt. Als afscheid heb ik alle kinderen een lolly gegeven en de kinderen die op bed liggen twee, zodat ze wat extra's hebben. Ik heb vandaag veel gefilmd, maar de ochtend ging te snel! Ik had nog meer willen filmen en doen. Maar helaas had ik de tijd niet, want mijn koffer moest ook nog ingepakt worden.
Mijn eerste week bestond uit indrukken opdoen en je verwonderen. Mijn tweede week bestond uit frustratie en ziek zijn. Zoals misschien ook wel uit mijn blogs te lezen valt. De zorg was zo anders en de organisatie kan veel beter in mijn ogen, maar ja dat kun je dus niet in die paar weken veranderen.
Vanaf mijn derde week vloog het voorbij. Je moet het een plekje geven en proberen als vrijwilliger alles voor de kinderen uit te halen wat er in zit. Ieder doet dit toch op zijn eigen manier, wat niet uit maakt want de kinderen vinden alles geweldig.
Ik heb een mooie tijd hier gehad met erg veel indrukken. Je gaat hierdoor meer waarderen wat je hebt. Ik was er te kort om echt iets te ontwikkelen of te verbeteren voor de kinderen, wat ik vanuit mijn opleiding wel gewend ben. Hierdoor kijk ik er alleen maar naar uit om aan de slag te gaan in het werkveld. Voor mij als persoon is dit een goede leerweg geweest. Je vind hier je eigen kracht en ik ben tot de conclusie gekomen dat ik echt wel meer kan dan dat ik denk. Het verschuilen achter anderen heb ik niet meer nodig en ik hoop dit dan ook vast te houden in Nederland. Hier moest ik wel uit mijn comfort zone komen en dat ging eigenlijk best makkelijk. Ik ben toch geen ‘beren tegen gekomen' die ik niet aankon met mijn Hollandse mond ;) Ik ben in mijn ogen ook echt mijzelf geweest en dat ging prima. Dank je wel voor alle leuke berichtjes op mijn blogs en foto's. Dat was altijd leuk om te lezen. Het maakte ook dat je je minder ver weg voelde!

Liefs Rian