Laatste verslag

Ik zit nu op het vliegveld van Mombasa en moet wachten tot ik kan gaan boarden, wat nog bijna 2 uur duurt. Ik mocht mijn laptop niet in mijn koffer laten, maar moest hem in mijn handbagage doen waar hij maar net in paste. Wat nu dus mijn geluk is, omdat ik mooi mijn laatste verhaal kan typen. Ik ben nu met een broodje ‘kaas' aan het nadenken over mijn tijd hier. Het afscheid viel me erg zwaar. Zeker van Kate die me de afgelopen weken zoveel heeft ondersteund. Voor de grap noemen we haar altijd mijn Keniaanse moeder, maar dat was ze wel echt. Door haar heb ik me op mijn gemak gevoelt en een vriend gehad waar ik met mijn verhalen terecht kon. Ook mijn onvergetelijke verjaardag droeg er aan bij dat ik realiseerde hoe leuk mijn gastgezin is! (Bij de foto's heb ik uitleg gezet over wat ze me allemaal aan hebben gedaan). Het was vanaf dag 1 een thuis waar ik me kon terug trekken maar ook gezellig bij kon voegen.
Afscheid nemen van de kindjes en medewerkers was ook niet leuk. De medewerkers wisten precies hoe ze een mooi afscheidswoordje moesten geven. Maar voor hen misschien wel een gewoonte geworden. Vrijwilligers komen en gaan bij APDK, wat ook niet altijd goed voor de kinderen is. Gelukkig is er bij APDK een logboek waar ik uitgebreid in heb geschreven waar ik mee bezig was en waarvan ik hoop dat andere vrijwilligers dit zullen oppakken. Op dit moment zijn Magda, Roxanne en Louise er nog waardoor ik weet dat de kinderen het de aankomende twee weken nog erg goed zullen hebben. De mobile clinic heeft er wel voor gezorgd dat ik APDK in een ander perspectief ben gaan zien. De meeste kinderen komen van lemen hutjes op het platteland, waar ze of moesten werken of zich zelf moesten vermaken na school. Hierdoor is APDK misschien wel een betere plek om kind te zijn. Als muzungu ( blanke) weet je hoe het nog beter kan, waardoor je dat steeds als eindresultaat in je hoofd hebt. Als afscheid heb ik alle kinderen een lolly gegeven en de kinderen die op bed liggen twee, zodat ze wat extra's hebben. Ik heb vandaag veel gefilmd, maar de ochtend ging te snel! Ik had nog meer willen filmen en doen. Maar helaas had ik de tijd niet, want mijn koffer moest ook nog ingepakt worden.
Mijn eerste week bestond uit indrukken opdoen en je verwonderen. Mijn tweede week bestond uit frustratie en ziek zijn. Zoals misschien ook wel uit mijn blogs te lezen valt. De zorg was zo anders en de organisatie kan veel beter in mijn ogen, maar ja dat kun je dus niet in die paar weken veranderen.
Vanaf mijn derde week vloog het voorbij. Je moet het een plekje geven en proberen als vrijwilliger alles voor de kinderen uit te halen wat er in zit. Ieder doet dit toch op zijn eigen manier, wat niet uit maakt want de kinderen vinden alles geweldig.
Ik heb een mooie tijd hier gehad met erg veel indrukken. Je gaat hierdoor meer waarderen wat je hebt. Ik was er te kort om echt iets te ontwikkelen of te verbeteren voor de kinderen, wat ik vanuit mijn opleiding wel gewend ben. Hierdoor kijk ik er alleen maar naar uit om aan de slag te gaan in het werkveld. Voor mij als persoon is dit een goede leerweg geweest. Je vind hier je eigen kracht en ik ben tot de conclusie gekomen dat ik echt wel meer kan dan dat ik denk. Het verschuilen achter anderen heb ik niet meer nodig en ik hoop dit dan ook vast te houden in Nederland. Hier moest ik wel uit mijn comfort zone komen en dat ging eigenlijk best makkelijk. Ik ben toch geen ‘beren tegen gekomen' die ik niet aankon met mijn Hollandse mond ;) Ik ben in mijn ogen ook echt mijzelf geweest en dat ging prima. Dank je wel voor alle leuke berichtjes op mijn blogs en foto's. Dat was altijd leuk om te lezen. Het maakte ook dat je je minder ver weg voelde!

Liefs Rian

Mobile clinic

Maandag was het dan eindelijk zover, ik ging mee met de Mobile Clinic. Roxanne en Magda ( vrijwilligers APDK) gingen ook mee, wat het extra gezellig maakte ( Brabantse gezelligheid). Kate had geregeld dat ze me bij haar thuis kwamen ophalen, omdat ze toch over die weg moesten richting Kilifi. Kate had me al gewaarschuwd dat dit lang kon duren. Zelf had ze vakantie dus zat beneden. Ik heb heerlijk gekletst met Kate over de opvoeding in Kenia. Vrouwen roken hier bijna niet, omdat ze hebben geleerd dat je dan een prostitué lijkt. Verder is het hier allemaal opgelegd en vooral verteld wat je allemaal niet mag doen omdat het slecht voor je is. Ook hebben we het over de ontevredenheid gehad die er heerst in Afrika. De Moslims willen van Mombasa een Moslimstad maken, wat de Christen natuurlijk niet zien zitten. Heel veel gesprekstof en we hebben onze opvoedingen vergeleken. Tot om half 12 de ambulance opeens voor de deur stond! De ambulance is een grote jeep. Ibrahim onze chauffeur kwam al om mijn tassen aan te nemen. 1 bestond uit slaapkleding etc. en de ander uit eten en drinken, omdat ik de afgelopen weken wel heb geleerd hoe ik me kan voorbereiden op het Afrikaanse eten. Voorin was gewoon een bank voor de chauffeur en twee medepassagiers ( net als bij een matatu) en achterin was tegen een van de wanden een lange bank waar wij met zijn 3e konden zitten. Naast Ibrahim was er Roy. Hij werkt als fysiotherapeut bij APDK.
We reden door Nyali en kwamen bij Mtwapa uit. Hier bezochten we onze eerste clinic. De clinic was goed georganiseerd. Er waren allemaal kamers met wachtruimtes. Je moet het zien als een groot wijkcentrum. In een apart gebouwtje zaten vooral moeders met hun kinderen te wachten. Hier was Sooth ( ik denk dat je het zo schrijft) de special teacher ( speciaal basisonderwijs leerkracht) die al bezig was met de moeders met hun kind een voor een te spreken. De kinderen waren voornamelijk baby's. Dit vond ik wel opvallend, omdat de kinderen bij APDK vaak al wat ouder zijn. Rond de vijf jaar ongeveer. Roy sprak de moeders een voor een. Hij had ongeveer 5 minuten per ouder. Wij zaten erbij en stelden soms wat vragen. Roy had vooral een adviserende rol. Wanneer ouders voor het eerst komen krijgen ze vaak oefeningen mee en plaatsen waar ze met hun kind het beste naar toe kunnen. Roy komt 1 keer in de maand bij een plek, doordat hij elke week een andere route rijdt. Hierdoor heeft hij het nodig dat andere instanties meekijken. Hij kijkt elke maand of er voortgang is of dat het kind vastloopt in zijn behandeling. Je zag bij de baby's beginnende klompvoetjes ( omgeknakte voetjes) of dat de voeten naar buiten gingen staan. Maar veel baby's hadden spasme en een geestelijke beperking. De leraar had ook een adviserende rol. Hij keek naar passende scholen voor de kinderen of op welke wijze de leraar of ouders het kind het beste kunnen begeleiden in hun cognitieve (denken/leren) ontwikkeling. Naast dat Roy en Sooth vanuit hun profesie kijken blijft het hier niet bij. Zij kijken ook naar hulpmiddelen die een persoon nodig heeft. Je kunt dus wel zeggen dat hun beroep meer inhoudt dan fysiotherapeut en leraar. Zo hebben ze geregeld dat een kind met spasme dat op het platteland woont een rolstoel heeft en zijn ze aan het regelen dat een oude man die zijn benen niet kan gebruiken een fiets krijgt met handtrappers.
We zijn lang bij deze clinc gebleven omdat er veel ouders waren. De eerste keer inschrijven kost geld. Daarna zijn veel behandelingen bij de clinic gratis. Op de muren hebben alle clinics een ‘prijslijst' geschilderd. Bij de meeste dingen stond dan ook ‘free'. Dit kan doordat de gebouwen door de ministerie zijn gefinancierd.
Hierna gingen we met de jeep verder richting een lunchplek. Een echt Afrikaans tentje met Afrikaans eten. Aangezien ik nadat ik ziek ben geworden niet meer zo gek ben op chapati's met bonen of groenten ging ik voor veilig, worstjes. Ik wilde naar de wc, maar zag dat dit een gat in de grond was. Ik besloot maar te wachten op de volgende. Wat ik toen niet wist was dat alle komende wc's bij de klinieken er zo uitzagen. De een nog erger ( lees stinkender) dan de ander. We gingen toen echt op weg en verlieten de verharde drukke weg voor een zandweg. Hier reden we echt off road. Er waren hobbels, waardoor we af en toe even omhoog vlogen. Het leek wel een beetje op een attractie in een pretpark. Die dag hebben we 3 clinics bezocht. Eerst reden we langs heel veel groene beplating. Dit ging uiteindelijk over in plantages met kokosnootbomen, waarna we zelfs in een soort bos terecht kwamen. Het was echt prachtig om de natuur te zien en het feit dat er zoveel verschillende begroeiingen zijn in Kenia. Uiteindelijk reden we door een plek die helemaal was afgezet met muren en een hek waar een bewaker zat. Dit was een grote plantages van een Westerse man waar heel veel Kenianen werkte. Dat was een rare afwisseling nadat we zoveel moois hadden gezien met allemaal lemen hutjes waar de mensen woonden. Opeens was daar weer een stuk Westers. Deze was boven op een berg, waardoor we een prachtig uitzicht hadden. Hierna reden we weer naar een verharde weg, die er plotseling weer leek te zijn. Heel onwerkelijk als je net allemaal dorpjes hebt gezien van lemen hutjes. Magda en Roxanne hadden snoepjes en ballonnen mee voor de kinderen die we tegen kwamen onderweg. De kinderen vonden dit erg leuk.
Bij onze laatste clinic waren we dus op een heuvel en dieper Kilifi ingetrokken. Dit merkte we erg goed aan de kinderen. Er waren een aantal kinderen die gewoon bang voor ons waren! Dit was heel gek voor ons want in Mombasa zijn de kinderen dit gewend en zwaaien ze allemaal naar je. Daar voel je je een beetje een ster, terwijl we hier soms op wat afstand moesten blijven. Uiteindelijk reden we weer een stuk verder en was er opeens weer een verharde weg. Je merkt dan heel goed het verschil. Bij de harde weg staan allemaal zelfgemaakte kraampjes maar zijn er veel mensen. Hoe verder wij trokken met de jeep hoe minder piki piki's je zag en andere vervoersmiddel. Ook waren de dorpjes redelijk klein. We zijn naar een ‘hotel' gegaan waar Ibrahim en Roy vaak slapen. Sooth hebben we eerder afgezet want die woont in Kilifi. Het hotel koste maar €3 per kamer, maar zo zag het er ook wel uit. Het bed was erg klein en mijn matras paste er niet eens in. Er was een hokje waar ze een badkamer en wc in een van hadden gemaakt. De achterste twee tegels daar was de wc en de voorste twee tegels waren nog vrij dus daar hadden ze een douchekop boven gehangen. Er was ook een kraantje tegen de muur gemaakt, zodat je daar je handen kon wassen. Een wasbak was er niet dus tanden poetsen deed ik boven de wc. Ik heb nu een uitslag op mijn been en ik verdenk echt het bed er van!
We gingen weer naar een typisch Afrikaans restaurantje. Maar gelukkig ben ik al best ingeburgerd dus wist precies wat ik moest bestellen. Hierna zijn we met zijn alle nog wat gaan drinken bij het hotel. Dit was gewoon buiten onder een rieten overkapping. Hier hebben we een typisch Afrikaans drankje geprobeerd, kokosnootwijn. Het smaakte naar lauw bier, maar stonk verschrikkelijk! We hebben gezellig gekletste met de heren en uiteindelijk zelfs gedanst. Heel leuk om te zien dat de mannen hier met hun heupen dansen. De volgende morgen gingen we om 8 uur richting het restaurant van de avond ervoor. Het rook er nog naar warm eten, maar dat kwam ook doordat veel Afrikanen ook gewoon 's ochtends warm eten. Hierna gingen we naar een school speciaal voor dove kinderen. Hier wachtte de leraar op ons en hebben we het even over autisme gehad. Ook hier vroegen ze aan me of ik boeken had meegenomen. Nee daar heb ik niet aangedacht. Ze hadden al hele plannen wat ik allemaal wel niet kon betekenen, waardoor ik me bijna schuldig om te gaan. De kinderen komen van overal vandaan dus verblijven 3 maanden op de school om daarna een maand vrij te zijn. Zo zien zij hun familie gewoon. Tijdens het rijden kwamen we patiënten tegen die langs de weg stonden. We stopten voor hun en er werd een praatje gemaakt en vragen beantwoord. Hierna kwamen we bij een enorme school aan. Er zaten 800 leerlingen op de school. De kinderen zien nauwelijks blanken, dus staarde ons allemaal aan. We gingen bij een klas kijken waar we vroegen of ze een liedje kende. Een meisje begon dapper voor ons te zingen. Dit was zo mooi om mee te maken. Uiteindelijk hadden de kinderen allemaal pauze en achtervolgde ons. Ze waren wel een beetje schuw en toen Magda zich omdraaide en boe zei liepen de meeste hard weg. Heel veel van de kinderen hier moeten 7 km lopen om op school te komen. De meeste lopen op blote voeten, omdat de slippers vaak kapot gaan of kwijt raken. Uiteindelijk raakte de kinderen wat gewend aan ons en mochten we ze handen en high fives geven. Dit duurde natuurlijk erg lang met zoveel kinderen. We voelde ons net Amerikaanse sterren want de kinderen verdrongen zich aan ons. Ze bleven wel op een meter afstand maar we werden erg aangestaard. Op het begin waren ze bang voor de fotocamera maar dat werd uiteindelijk ook minder. Als afscheid hebben we ‘If you're happy and yoy know it' voor ze gezongen. Er was daar ook een drinkplaats voor alle mensen uit de omgeving, omdat het een centrale plek was. Uiteindelijk reden we door hele smalle padden waar de takken tegen de jeep aan kwamen. Bij de volgende kliniek waren de kinderen bang voor ons. Ze durfde de ballonen bijna niet aan te nemen. We hadden er een meisje uitgepikt die al wat ouder was, dus meer gewend was aan vreemde. Hierna durfde de andere kinderen ook een ballon aan te nemen, maar de baby's vonden ons nog erg eng. Toen Roxanne en ik wat rond liepen hoorde we uit de verte Karibu, wat welkom betekend. We dachten we gaan daar even een kijkje nemen. De kinderen waren wat ouder en konden in het Engels vragen hoe het ging. We liepen naar hun hutje toe waar een moeder zat. De kinderen brachten ons houten plankjes waaronder weer wat houtjes waren vast gemaakt, zodat we een soort stoeltjes hadden. Ze hadden 3 bakken met mais, waarvan ze er 1 meteen aan Roxanne en mij gaven. In de boeken lees je hoe vriendelijk de mensen zijn en willen delen ook al hebben ze zelfs niks. Nou dat was hier echt het geval! Zo lief en gastvrij als die mensen waren. We voelde ons helemaal vereerd vonden het echt een super ervaring. Het was zo mooi om daar zo een met hen te zijn, tussen de loslopende kippen, puppy's en gewoon in de natuur.
Hierna gingen we naar een schooltje, wat echt klein was. In de middle of nowhere en we zagen ook geen hutjes. Deze stonden verder naar achter, maar het waren er maar een paar. Hoe dieper we trokken hoe kleiner de dorpjes werden. Je zag soms dorpjes van maar 4 hutjes en er was zelfs op het einde een moment waarop er soms maar 1 hutje was. Hier leefde een vrouw met haar gehandicapte zoon. Je gaat je dan meteen af vragen of ze zijn buiten gesloten, maar dat heb ik niet gevraagd. Je zag het echte Kenia hier. Het plattelands leven, dus het leven in armoede. De mensen werkte op hun eigen land of waren kleren aan het wassen. De kinderen hadden vaak wel westerse kleren aan, maar de vrouwen droegen een t-shirt of blouse met een doek eroverheen als rok. Deze kanga zie je heel veel in Kenia en is een traditionele klederdracht. De kleren werden in bomen gehangen om te drogen. Doordat we soms best hard reden en er erg veel kuilen en stenen waren was het moeilijk om foto's te nemen. Ook kun je gewoon niet in een foto vast leggen wat je ziet. Zo mooi was het en zo anders. Nu besefte ik pas echt hoeveel geluk wij in Nederland wel niet hebben. In de stad is het een kwestie van geld en dan kun je wel Westerse dingen kopen, maar deze mensen op het platteland hebben dat niet. Zij hebben geen vervoer, geen geld en geen benul van wat er allemaal is. Onderweg zagen we wel elektriciteit kabels, maar in hoeverre die werkte en op welke plaatsen was erg onduidelijk. Wel hebben de meeste dorpen een watertank staan waar gezuiverd water naar toe wordt gestuurd via een leiding. Maar dan moeten de olifanten de leiding niet hebben gevonden, want dan maken ze hem stuk om zelf te drinken. Op het einde moesten we erg hard rijden, omdat we zoveel mensen hadden gezien ook onderweg, om voor het donker uit de bush bush te zijn. Er is geen verlichting dus erg noodzakelijk om daar weg te zijn. Onderweg was er nergens een goede plek om te eten dus lunch hadden we niet. Ibrahim en Roy vonden dit zo erg dat ze fruit voor ons hebben gekocht toen we de leraar af hadden gezet bij zijn huis. We moesten eerst mee naar binnen om zijn gezin te ontmoeten. Hij woonde in een betonen huis waar de binnenkant ook van beton was. Hij had wel meubels en een tv. Weer naar hetzelfde restaurant waar we eten bestelde en als toetje het fruit hadden. De medewerkers hadden deze zelfs voor ons gesneden. We gingen op tijd naar bed want waren bek af van alle indrukken. De volgende dag zijn Magda, Roxanne en ik met de matatu terug naar Nyali gegaan om daar te lunchen bij de Nakumat. Dit is een groot shoppingcenter. Wow we waande ons echt in de hemel! Nyali is voor de rijken en er komen erg veel toeristen. Dit was te zien bij het restaurant waar we zijn gaan zitten. Helemaal westers ingericht met westers eten en alleen maar westerse mensen. Ik voelde me helemaal niet meer in Afrika. Het was ook vreemd om zo van het platteland met niks opeens in een gebied te zijn waar iedereen alles heeft. Toen ik vandaag de kinderen van APDK foto's liet zien van de Nakumat waren ze ook verbaasd. Ze hadden nog nooit zoiets gezien en ook niet van een chocolade milkshake gehoord. De meeste kinderen zijn dan ook met de mobile clinic uit een lemen hutje gehaald en naar APDK gebracht. Voor ons is APDK een niet al te schone plek, maar voor de kinderen is het hier super luxe! Ik had hier nog nooit bij stil gestaan en schaamde me bijna voor de foto's van het eten en het mooie centrum. Hoe verdeeld de wereld wel niet kan zijn.
Dit is weer echt een te lang verhaal geworden. Ik ga nu stoppen want heb een grote chocoladetaart gekocht om samen met het gastgezin mijn verjaardag te vieren als afscheid. Dit is mijn laatste avond in Mombasa. Een eindverhaaltje komt er nog!
Liefs

Regels

Om een beetje een idee te geven waar ik gedurende de dag op moet letten zal ik hier de regels uitleggen waar ik dagelijks mee te maken heb.

Regels bij Kate:
- Schoenen uitdoen bij de deur. Deze zijn vies door het zand dat vooral bij het industriegebied bij APDK veel rond stuift. Ook in de rest van Mombasa is er veel zand te vinden, doordat ze hier geen voetpaden hebben maar gewoon de berm die bestaat uit zand.
- Vieze schoenen mogen niet mee naar boven. Deze moeten gewassen worden waardoor er vaak schoenen staan te drogen.
- De kamerdeur op slot doen als je weg gaat. Anders komen de meiden ( Nicole en Chantel) op de kamer, want die vinden bijvoorbeeld mijn slippers erg interessant.
- Als we weg gaan dan moet het hek voor het huis achter ons worden afgesloten. Sjajome ( de nanny) is meestal thuis dus die opent en sluit hem voor ons.
- Eddy elke dag knuffelen wanneer je hem weer ziet als je opstaat en als je thuis komt. De meiden gaf ik in het begin een high five, omdat ze nog moesten wennen. Nu komen ze ook een knuffel brengen. Je vraagt dan aan elkaar hoe het gaat, waarop het antwoord meestal fine is.

Regels bij APDK:
- Je groet iedereen met jambo of goodmorning. Hierbij is het in Kenia gebruikelijk om een hand te geven. De medewerkers zijn vrijwilligers gewend dus doen dit niet allemaal. De ‘doktoren' zoals ze zichzelf noemen ( wij noemen ze fysiotherapeuten) geven wel allemaal een hand. Ook hierbij vraag je ‘how are you' waarop er altijd met ‘fine' wordt geantwoord. Dit zit zelfs zo in mijn systeem dat ik in het ziekenhuis ook ‘fine' zei toen de dokter vroeg hoe het met me ging, terwijl ik natuurlijk kwam omdat het niet fine ging.
- De kinderen geef je een high five of een hand. De meeste kleintjes vliegen al naar je toe om je te knuffelen of om opgetild te worden.
- De kleine kinderen mogen alleen in de ward blijven, zoals hun kamer heet. Hier zijn dan ook regelmatig vrijwilligers te vinden.
- Zolang je overlegt met de leraren en medewerkers mag alles. Blijf hierbij vooral lachen en vastberaden kijken wanneer ze twijfelen. Directheid zijn ze niet allemaal gewend, waardoor dit een goede techniek is.

Regels verkeer/ matatu:
- De matatu's roepen waar ze naar toe gaan. Normaal is dat voor mij ferry ferry, dan portreiz portreiz om bij APDK te komen en op de terug weg is het touda touda ipv ferry. Ze zeggen het twee keer zodat je het ‘goed kan horen'. Aangezien de Kenianen erg zacht praten en soms binnensmond vraag ik toch vaak om bevestiging als ik het niet weet. Nu doe ik veel op de automatische piloot.
- Pak de voorste matatu want deze rijdt het snelste weg, omdat die vaak voller is. Deze regel geldt niet altijd, want soms hebben ze de muziek te hard staan waardoor je liever niet in wil stappen.
- Achterin zitten in de matatu is het beste. Hierbij hoef je niet teveel aan de kant als mensen willen uitstappen. Ga niet op de stoel zitten die alleen staat of de stoel ervoor. Je zit hierbij de deur waar mensen dus in en uit gaan. Aangezien de matatu's van binnen erg klein zijn en je je er doorheen moet duwen is dit een erg ondhandige plek waarbij je veel zweet oksels ruikt, tassen tegen je aankrijgt en lichaamsdelen die zich een weg naar buiten willen banen. Zelf moet je ook naar een kant gaan hangen om meer ruimte te creëren of uit stappen.
- Op de achterbank moet je breed gaan zitten. Ze proberen zo veel mogelijk mensen in een matatu te stoppen. Dus 4 op de achterbank ipv 3 vinden ze niet erg. Kenianen zijn wat minder direct dus als je ze niet aankijkt en breed zit komt er geen vierde persoon.
- Check bij nieuwe ritten naar een plek vooraf de prijs. Vooral wanneer je met een grote groep muzungu's (blanke mensen) bent, want ze willen je weleens teveel laten betalen.
- Soms kan er opeens worden gekozen om niet naar de eindbestemming te gaan. ( al 2 keer mee gemaakt). Blijf zitten waar je zit, wordt een beetje boos en geef aan dat je hebt betaald hiervoor. Dan betalen ze een andere matatu om je in te mogen zetten.
- Let niet teveel op de weg. Iedereen haalt elkaar als gekken in, toeteren erg veel naar elkaar en kunnen opeens remmen. Je vast houden aan de stoel voor je is dan ook geen overbodige luxe soms.
- Wanneer je politie zit is dat geen goed teken. Wanneer je nog niet in een matatu zit loop dan een stukje door naar een andere opstartplaats. De matatu's durven niet te stoppen, want de politie is hier niet je beste vriend en delen graag boetes uit. Als je wel in een matatu zit zorg ervoor dat de mensen die niet op een stoel zitten zich een beetje kunnen verbergen anders heb je kans dat iedereen uit moet stappen.
- Houdt je tas goed vast met in en uitstappen. Dit zijn makkelijke beroofmomenten. Geen telefoons in de broekzakken. Pas ook op voor het dak en andere uitstekende dingen. Matatu's zijn ook dé plekken waar je je stoot en schaaft aan dingen.

Overig:
- Verder let een beetje op je tas. Maar dit hoeft niet te overdreven. Iedereen wil hoi zeggen of dat je iets koopt. Gewoon hello of jambo terug zeggen en doorlopen is vaak voldoende.
- Voor het donker thuis zijn of anders een taxi nemen, maar niet de matatu's.
- Wanneer je voor een tuc tuc kiest spreek je vooraf de prijs af. Wanneer de chauffeur zijn prijs noemt biedt jij de helft. Vraag vooraf aan iemand ( het liefst iemand uit de omgeving) wat een normale prijs is. Blank is gelijk aan rijk voor de Kenianen.
- Bij supermarkten wordt je met een detector doormeten of je geen wapens of iets dergelijks bij je hebt. Laat de inhoud van je tas zien. Zeg niet te snel hallo tegen de caissière, deze zijn nog aan het schakelen van klant naar klant of iets dergelijks dus wacht tot hij/ zij iets zegt want anders zijn ze te geconcentreerd en kunnen hier nog niks mee.
- Dokters in ziekenhuizen geef je geen hand. Je zegt gewoon hallo en gaat zitten.
- Wanneer een Keniaan moet plassen dan moet hij. Dit geldt geloof ik vooral voor de wat lagere klassen. Voor de supermarkt waar een klein groen strookje is, is dan ook een prima plek voor sommige mensen. De vrouwen bukken gewoon langs de berm.
- Voor het eten was je je handen, want alle Kenianen eten met hun handen. Met bestek eten kan wel, maar je moet nog steeds je handen hebben gewassen. Bij sommige restaurants krijg je dan ook een bak en een kan met water om je handen te wassen.

Dat waren denk ik de belangrijkste regels waar je je gedurende een dag mee bezig houdt.

liefs

Halverwege

Wauw ik ben op dit moment gewoon al halverwege mijn vrijwilligerswerk! Als ik tel in weekenden ben ik zelfs nog verder. Ik heb vier weekenden hier waarvan dit mijn derde al is! Ook wel jammer want de weekenden zijn de momenten waarop ik westers kan eten :P Maar vooral ook kan bijkomen want de dagen zijn lang en indrukwekkend.
Mijn eerste week bestond uit therapie met de special kids van 9 tot 10, helpen met theetijd, 10.30 tot 12.00 helpen bij de junior klas ( alle kinderen van basisschool leeftijd), theedrinken met de juf tot 12.30 om dan met kate pauze te houden tot 14.00 uur. Hierna therapie met de special kids of school als de arts uitliep met de out patiënten ( van buiten de kliniek), helpen met theetijd en dan naar de kleine kinderen van 15.30 tot 16.30 om daarna de kinderen naar de eetzaal te helpen voor avondeten.
Mijn tweede week ben ik in plaats van bij de special kids naar de fysioruimte gegaan voor therapietijd. Dit ook omdat Melissa en Louise ook gestart waren op APDK. We moesten de ruimtes wat verdelen. Doordat we met meer waren voelde ik me ook minder verantwoordelijk, want ik merkte in de eerste week al dat er overal hulp nodig was maar we met te weinig man waren. Er waren wel Spaanse meiden maar die zag ik maar af en toe. Bij de fysio zitten ruim 30 tot 40 kinderen. In totaal heeft APDK op dit moment rond de 50 kinderen. Er zijn ook een aantal kinderen die op bed liggen omdat ze net zijn geopereerd en de kleine kinderen die nog geen loopgips hebben dus alleen in de bedjes kunnen blijven.
Bij de fysio was het ook helpen met de spalken aan doen bij een paar kinderen en twee kinderen aanmoedigen om te lopen via de bar. Een kind zag ik nooit lopen maar Melissa ging er voor staan en aanmoedigen en de jongen liep gewoon drie keer op en neer! Zo zie je maar wat aanmoediging kan doen. Verder moeten de kinderen een heel uur lang dezelfde oefening doen. Een van de kinderen wordt aangesteld als de commandant zullen we maar zeggen. Deze zegt dingen als rechterbeen omhoog, wat naar beneden en rust! Dit vinden ze leuk en het klinkt zelfs als een soort liedje!
Maandag heb ik in plaats van in de ochtend op school te helpen meegeholpen in de gipskamer zoals op een foto te zien is bij het kopje APDK. De out patients hadden bezoekuur. Een meisje van 3 kreeg gips omdat ze hele erge o benen had. Op de foto zie je me een meisje vast houden, omdat ze heel bang was voor de zaag. Ze zagen een stukje gips weg en dan zetten ze haar voet een stukje rechter en gipsen het weer in. Beetje bij beetje proberen ze zo de voeten recht te zetten omdat die vaak naar binnen staan. Die dag kreeg ik van de juf te horen dat ze een week vrij had omdat ze op zoek moest naar een nieuwe nanny. Zij werkt fulltime dus heeft er een nodig voor de kinderen. Maar ze had Josef ( een puber) instructies geven hoe hij mij kon assisteren.. Uhm hoezo assisteren dacht ik. Ik ben meteen naar Kate gegaan, want dat leek me niet helemaal de bedoeling. De juf van de middelbare school klas had ook nog 2 dagen vrij! Dinsdag was er geen vervanging maar Kate regelde dat de kinderen in de ochtend naar de speeltuin konden. Gelukkig waren de Spaanse vrijwilligers er toen wel en een man die schoonmaakt en de kinderen helpt met naar de wc gaan.
In de middag hadden we dit geluk niet. Maar Josef had tekeningen en Louise zette alle kinderen 1 voor 1 aan tafel zodat ze aan de slag konden. Ik heb me op de middelbare school kids gericht. Zij wilde ook graag kleuren, want hun hebben dat niet meer op de middelbare. Hier in Afrika is de mentaliteit dat je moet leren, leren en nog eens leren wil je een goede opleiding krijgen. Kleuren mocht niet van Josef, want dat was niet zijn instructie. Toen hij weg was heb ik de kinderen pictonary geleerd. Ik tekende en zij raadde. Dit vonden ze geweldig! Ook heb ik ze geleerd om vliegtuigjes te vouwen. Als er dan toch geen leraar is kunnen zij net zo goed een dag rust nemen dacht ik.
Verder heeft Josef woensdag weer les gegeven aan de kleine kinderen. Hij dreunde met hen het alfabet op en alle andere Engelse woorden die aan de wand hingen. Dit deed hij heel goed! De kinderen vinden het ook leuk om na te zeggen. De middelbare school kinderen zijn gewend aan zelfstudie dus die hadden dat niet nodig. Ik ben ze wel gaan helpen en heel veel complimenten gaan geven. Je zag ze opfleuren!
Zo zijn de schooldagen ongeveer gegaan. In de middagen ben ik om 15.30 niet alleen bij de kleine kinderen geweest maar heb mijn tijd verdeeld met de andere kamers. Zo heb ik van de meiden de nagels gelakt en daar veel gekletst. Ook voelde ik me niet lekker waardoor ik ook lekker met ze ben gaan liggen op bed. Niet heel professioneel maar wel erg fijn! Donderdag heb ik nog een rondleiding gegeven aan de vrijwilligers van het doingoood huis. Zij kwamen kijken naar APDK en waren erg ontdaan. Hygiëne is er niet helemaal geweldig en dat roken/ zagen zij meteen. Door mijn verhalen kregen zij een beeld. Nu moet ik hierbij zeggen dat ik de organisatie niet geweldig vind, maar dat zonder APDK de kinderen helemaal geen kans hadden. Het is goed dat het er is, maar is zwaar onder de Europese maat. Zo lang wij als vrijwilligers dit blijven aangeven doet de organisatie er misschien iets mee. Gelukkig heb ik hier lang met Melissa en Kate over kunnen praten, want ik had er naast dat ik ziek was erg veel moeite mee. Vrijdag heb ik dan ook een dagje vrij genomen, maar ik geloof dat ik dat al had getypt! Vandaag ( zaterdag) heb ik lekker bij een hotel gelegen en ben naar de krokodillen farm gegaan. Hier zagen we erg veel krokodillen, maar ze deden niets dan stil liggen. Beetje jammer maar toch leuk om ze van zo dicht bij te zien! Ben zelfs met een baby krokodil op de foto geweest!
Foto's volgen nog! Mijn batterij is bijna op en wilde nog graag een verhaal posten van deze week.

liefs

Safari

Hallo allemaal,

Eerst bedankt voor alle reacties! Echt heel leuk om te lezen dat zoveel mensen met je meeleven

Het even geduurd voordat ik heb geschreven doordat ik, net als de meeste westerse, last kreeg van mijn maag en darmen. Vanaf dinsdag heb ik mij niet goed gevoeld waardoor ik bijna dacht ik ga naar huis! Gelukkig heeft een dagje vrij met heel veel slapen mij goed gedaan! Ook heb ik een pot nutella ( voor 5 euro!!..) gekocht om zo een beetje Nederland bij me te hebben. Ik heb wel koekjes, alleen die vullen niet genoeg.
Vorige week vrijdag ben ik naar het Doingoood huis afgereisd. Een beetje later vertrokken dan de bedoeling was, waardoor ik in het donker aankwam wat ik eng vond. Gelukkig heb ik dat gewoon overleeft, waardoor ik begon te twijfelen aan mijn constante alertheid. Het is goed dat ik oplet, maar misschien overschat ik het toch te veel en is het veiliger dan ik denk. Ik werd opgehaald door 2 vrijwilligers van het huis. Voor mij was het huis een hotel! Het zag er allemaal veel netter uit dan dat ik gewend ben. Het huis staat in Nyali waar de rijke Kenianen wonen. Ik woon echt in de stad ( of ja net iets er buiten). Een betegelde douchewand zoals ik ze in Nederland ken was dus luxe voor me :P De mensen daar zijn super leuk en hebben goed voor me gezorgd, zeker omdat ik toen al darmklachten had van de spinazie die ik op had. Zaterdagochtend om half 8 begon het dan echt! We werden in een busje opgehaald waarna we 100 km moesten rijden. Je zag zoveel! Eerst reden we door Nyali waar je de rijken zag, maar na een paar km kwamen we door het platteland waar je echt huisjes van golfplaten zag, maar ook hutjes! Zo gek idee dat er zoveel verschil zit in de inkomen van mensen. Het is lastig voor te stellen dat er in Nederland ook zoiets zo zijn. Met Melissa ( mijn kamergenootje ?) heb ik het hier ook over gehad. In Nederland zou zoiets meteen aangepakt worden terwijl het hier zo normaal is. Maar goed ik heb dus met veel interesse naar de omgeving gekeken. Hierna kwamen we aan bij Tsavo National Park. Vanaf hier kon het dak een halve meter omhoog. Zo konden we goed foto's maken en waren we veilig voor de apen. Onze toch begon door een kale, droge oppervlakte. We waren zo blij toen we het eerste dier zagen, bleek het een dode buffel te zijn. Beetje jammer. We hadden een teken afgesproken als we een dier zagen, namelijk kloppen op de bus net zoals je bij de matatus doet als je wilt uitstappen. Dieren vinden het heel gek niet fijn als je als een gek gaat schreeuwen.. :p iedereen was heel geconcentreerd aan het zoeken want we zagen maar niks. En toen zag ik hem een dik dik, het kleinste hertensoort! Hierna volgde al snel het bericht dat er cheetah's waren gespot. Hier zijn we natuurlijk naar toe gegaan, net als andere busjes waardoor we er met een aantal stonden. Dit vonden de cheetah's niet erg en gingen gewoon verder met een soort tikkertje spelen. Ze stonden wel een eindje van ons af waardoor we met camera's inzoomde om ze echt goed te zien. Gelukkig zie je het op de foto's die Ursula met haar camera nam erg goed. Hoe dieper we in het gebied kwamen hoe meer dieren we zagen. Ik verwijs even naar de foto's waar ik beschrijvingen bij heb. Uiteindelijk kwamen ze ook steeds dichterbij. Dat was zo gaaf! Ik snapte opeens de mensen die in de natuur gaan wonen om dicht bij de dieren te zijn. Het is zo onwerkelijk dat je zo dicht bij de dieren bent. Je hebt de neiging om ze te aaien en te knuffelen. Een soort puppyliefde bouw je daar echt wel op voor de dieren en de natuur. Er waren verschillende terreinen waardoor dit ook erg mooi was om te zien. Je had groene gebieden met veel bosjes, maar ook gebieden met hoog gras of veel rood zand. Nu ik dit typ wil ik wel weer terug!
Uiteindelijk gingen we richting ons hotel. Deze was ook echt heel mooi. Hij is wat hoger gebouwd en vanaf het terras kun je uitkijken op een drinkplas waar olifanten komen drinken. Met wat trappen naar beneden kun je kijken hoe ze dronken en stond je op tien meter afstand. De kamer bood ook uitzicht op het park en je zag zo ver als je kon kijken alleen maar natuur. Ook een luxe was de warme douche. Deze was dan niet zo warm als in Nederland maar dat is ook niet nodig in Kenia met de warmte.
Hierna was het lunchtijd met een lopend buffet, waardoor ik me weer lekker een westerse toerist voelde. De afgelopen dagen heb ik in het echte Kenia geleefd, waardoor ik het ook wel lekker vond om weer een keer een toerist te zijn waar ze qua eten op hadden gerekend. Ik was gewend aan chapati en thee met melk, waardoor een salade met cola er goed inging. Na de lunch vervolgde onze safari zich. De dieren kwamen nog dichterbij en de conclusie was dat er erg veel olifanten leefde in het park! Om half 7 word het donker dus dan moet je terug zijn. Die dag hadden we alleen de olifant en buffel van de big five gezien. Er werd ons al verteld dat de nijlpaard niet ging lukken. Het was te ver reizen naar de plek waar ze konden zitten.
De volgende morgen gingen we rond 7 uur alweer op pad. We hadden meteen geluk want we hoorde dat er leeuwen waren! Deze hadden we dag ervoor op een erg grote afstand gezien en zelf met inzoomen was het lastig om ze te zien. Maar nu zaten ze op een rotsblok en wij stonden maar op 20 meter van ze af. Dit vond ik zo magisch. Alles was gewoon onwerkelijk en heel mooi. Ik was zo blij dat mijn ouders mij dit cadeau hadden gedaan voor mijn slagen en alles. Het beste cadeau dat ik ooit heb gehad!
Om half 11 reden we het park weer uit nadat we 3 van de big five hadden gezien en genoeg andere dieren zoals op de foto's te zien is. We gingen naar de Masai krijgers. Deze leven nog echt zoals wij ze van groeten uit de rimboe kennen. Voor een bepaald bedrag geven ze je een rondleiding door hun dorp. Het voelde wel erg commercieel doordat ze ook dingen wilde verkopen. Maar wel leuk om te zien dat het ook anders kan. Ze wonen in hutten gemaakt van koeienvlaai. Deze hutten breken na 8 maanden af waardoor ze weer opnieuw beginnen. Verder hadden ze geiten, koeien en kippen om zich zo te verzorgen. Ik heb ook meegedaan met een ‘dans' van hun. Er volgen snel meer foto's met mij er ook meer op, maar voor nu heb ik de foto's van Ursula's site gehaald zodat jullie een indruk hebben van mijn indrukkende weekend. Morgen ga ik weer naar het Huis waardoor ik meer foto's heb. De mobile clinic is deze week niet doorgegaan. Dit doordat we niet goed op de hoogte waren wat het inhield. Nu wel dus vertrekken we maandag tot waarschijnlijk woensdag. Met de mobile clinic trek je Kenia in opzoek naar kinderen met een handicap die ze vaak wegstoppen of gewoon behandeling niet kunnen betalen. De clinic gaat van maandag tot vrijdag op pad, waarbij je slaapt in hostels en goedkope hotelletjes. Ik krijg dus echt een heel stuk Kenia te zien, als het door gaat want met die Hakuna Matata weet je het nooit ;) En anders de week erop,want ik heb echt mijn zinnen erop gezet! Samen met Melissa en Louise ( 2 andere Nederlandse vrijwilligers) en de mensen van de clinic zitten we in een grote jeep. Wij willen waarschijnlijk woensdag de bus terug pakken, omdat het anders lange dagen worden. Je ziet veel, maar zit ook erg veel. En op dit moment zijn we alle 3 niet al te fit, waardoor we aan ons zelf willen denken.

Liefs

Hakuna matata

Hakuna matata

Dit was mijn eerste week in Kenia en APDK. De eerste dagen was het vooral spelen en leuk met de special kids. Ik bleef in de klas ook veel bij hun en tijdens het naar de eetzaal brengen en terug, omdat zij niet voor hun zelf kunnen zorgen en de zusters hier toch minder tijd voor hebben ( of iets dergelijks). Na deze eerste twee dagen kwam mijn Nederlandse mentaliteit erg in strijd met de Afrikaanse mentaliteit. Tijdens de therapie gingen ze me leren welke oefeningen ik bij de kids kon doen om ze soepel te maken. Hun spieren zijn erg stijf en hun zitten veel in de rolstoel waardoor deze getraind moeten blijven worden.
Ook hebben ze me geleerd hoe de spalken om moeten en de braces. Hiermee begon het al een beetje dat ik dacht ‘en wat doen jullie dan?'. Wat je moet weten is dat een mobiele telefoon hier veel wordt gebruikt. Kate zegt vaak tegen mij ‘waar is je mobiele telefoon' waarop ik aangeef dat hij in mijn tas zit. Hierop geeft ze aan dat het een mobiele telefoon heet omdat hij mobiel moet zijn, dus dat ik hem bij me moet dragen. De medewerkers nemen dan ook gewoon hun mobiel op als deze gaat. Tijdens de therapie is minimaal 1 van de twee artsen bezig met zijn mobiel of uit de ruimte. Ik ben de gene die er altijd is, waar mijn eerste irritaties al begonnen. Ik ben constant in de weer met de kinderen, geef ze aandacht, moedig ze aan en corrigeer ze wanneer ze ruzie hebben wat uitmondt op vechten/ spugen. Laatst was de juf ook niet in de klas en kwam ook niet meer vertelde een andere vrijwilligster, waardoor zij met de 4 slimme kinderen aan de slag ging met rekenen en ik t de 8 special kids en 4 jonger kids maar aan het kleuren moest zetten. Zo zijn er heel veel voorbeelden die ik kan geven, waarbij ik alleen met de kinderen werd gelaten door de medewerkers en hun gewoon aan het kletsen zijn of iets dergelijks. Maar Hakuna Matata (geen zorgen), alles komt goed is de mentaliteit. Zo zou er ook een vergadering komen met de 2 belangrijke doktoren in huis om te kijken wat ik kan betekenen voor hun wanneer het over autisme gaat. Deze vergadering is er tot op heden nog niet geweest, maar hakuna matata dat komt goed. Zou zo ik met de leerkracht meegaan wanneer zij spraakles geeft aan autistische kinderen en haar ondersteunen, dit ging niet door doordat ze me door omstandigheden was vergeten. Maar hakuna matata volgende week zou ze me echt niet vergeten. Hierop heb ik al aangegeven dat ik wel naar haar toe kom.
Vrijdag was ik dan ook best klaar met de hakuna matata. De kinderen gingen naar de speeltuin op het terrein en moesten dus geholpen worden ( haha toch nog een voorbeeld dan). Naast dat ze elkaar helpen liepen ik en een zuster mee. De special kids zaten daar maar in de rolstoel terwijl de andere kinderen met loopgips en krukken vooruit konden en spelen. Ik had dit al in het logboek gelezen, dus was al voorbereidt dat de medewerkers ( in dit geval de zuster) hier uit zichzelf niet meteen iets mee zou doen. Dus ben ik ze uit de rolstoel gaan tillen en in het zand zetten, want heel de speeltuin staat in een grote zandbak. Hierbij heb ik vertelt dat de kinderen dit heel fijn vinden, waardoor de zuster me gelukkig hielp. Hierna was ze denk ik moe want ze ging een tukje doen in een van de rolstoelen. Ik ben gaan kletsen met de kinderen en toen ik terug kwam was ze aan weggelopen naar een andere medewerker om te kletsen. Dit heeft ze vervolgens de gehele anderhalf uur gedaan, waardoor de kinderen die naar de wc moesten en niet zelf konden een beroep op mij deden. Doordat ik deze week al vaker had meegemaakt dat de zusters echt zusters taken doen en de kinderen maar ‘aan hun lot over laten' had ik het vrijdag echt even zwaar. Het zit niet in mijn aard omdat ook te doen, dus werk ik kei hard elke dag zodat de kinderen geholpen worden en wat te doen hebben. Want ze vervelen zich best wel. Gelukkig stond dit weekend de safari voor de deur, waardoor ik me daar op verheugde. Ook het feit dat ik naar het dooingoood huis ging en de vrijwilligers al vertelde dat we gingen bbq-en. Het feit dat je even westers eten hebt en Nederlands kan praten was voor mij een hele fijne gedachte. Het Keniaans eten is vrij eenzijdig waardoor ik bijna elke dag als lunch chapati heb ( kruising tussen een pannekoek en wrap) met bonen. 's Avonds heb ik echt Afrikaans eten wat bestaat uit rijst of ugali ( droge maisdeeg) met slappe saus met kip.
Dit weekend was dan ook een fijne afwisseling die zorgde dat mijn breekpunt toch weer om ging. Het was heel gezellig in het huis. Er is afgesproken dat ik in de weekenden daar gewoon naar toe ga. Vanaf nu heb ik ook een nieuwe kamergenoot, waardoor ik iemand heb om tegen te klagen en Nederlands mee te praten. Ik zal binnekort mijn verhaal over de safari posten, maar de foto's hebben de andere vrijwilligers gemaakt omdat zij betere fototoestellen bij hadden. Ook heb ik veel gezien waardoor het anders een te lang verhaal wordt. Dus ik hoop hem over een paar dagen te posten met foto's en anders heb ik die laatste in het weekend pas. Het was wel echt een super gave ervaring!
Nu ga ik een nieuwe week tegemoet met frisse moed. We zijn nu met drie Nederlandse vrijwilligers, waardoor we meer activiteiten kunnen doen voor de kids. Het is voor mij nu veel bij assisteren gebleven, wat ook erg nodig was! Deze week ga ik met de mobile center mee, wat een rijdende ambulance is die de bush bush in gaat. De man van de ambulance zei al dat het een soort tweede safari werd, want je zag een hoop!

liefs

Eerste indrukken

Ondertussen is het al dag 3. Vandaag heb ik mijn internetbundel kunnen kopen dus kan ik eindelijk wat schrijven. Alleen mijn dagen zijn erg snel voorbij dus het is lastig om te schrijven. Vandaag was bijvoorbeeld mijn 1e werkdag. Ik vertrok vanochtend om half 8 en was om 6 uur thuis. Dan snel douchen en heb ik even tijd voor mijn laptop. Om 8 uur eten en om 9 uur/ half 10 gaat iedereen hier naar bed. Ondertussen wil je skypen en de mensen van de kliniek vinden het erg interessant dat ik met kinderen met autisme werk. Ze hebben hier niet veel informatie dus ze willen van alles van me weten. Er is zelf een groep met mensen die zich daar nu op gaan richten en de vraag was of ik daar 1 keer in de week bij wil aansluiten! Maar goed ik zal even bij het begin beginnen :p
Van mijn beste vriendinnen heb ik een fotoboek gekregen met daarin ruimte om te schrijven. Hierin heb ik al vele kantjes volgeschreven, maar ik zal hier de grote lijnen neerzetten, maar ik heb al veel gezien dus dat is lastig.
Mijn vliegreis is goed gegaan. Ik vloog met Kenia Airlines en dat was prima. Eten en drinken was daarbij inbegrepen. We kregen een menu en daarop stond ‘diner' en ‘breakfast' maar omdat ik om 9 uur vloog dacht ik dat het een standaardmenu was. Om half 11 kwamen ze langs met diner. Verder heb ik filmpjes gekeken op mijn tv en geslapen. Omdat het in Kenia een uur later was begonnen ze om 4 uur Nederlandse tijd al met het ontbijt! Daar was het 5 uur en 1.5 uur later zouden we landen. Ik heb mijn ontbijt maar in mijn tas gedaan, want als een echte Nederlander houd ik van gratis ;)
Toen kwam het punt waar ik erg tegen op zag, het overstappen in Narobi. Het vliegveld vond ik erg verwarrend, wist ook niet zo goed welke kant ik op moest. Er waren wel af en toe bordjes. Gelukkig is het helemaal gelukt. Ik kreeg wel op mijn kop want ik stond in de rij om een visum te kopen, terwijl ik er al 1 had. Wist niet zo goed welke rij ik moest hebben en de medewerker die hielp was de hele tijd bezig. Dus ik dacht ik hoor van zelf wel als ik in een andere rij moet staan. Ik stond in de verkeerde rij maar mocht toch doorlopen na een preek. Daar stond een medewerker die me heeft geholpen. Er kwam al een mannetje aanrennen om mij te helpen. In Nederland had ik al gelezen dat ze er geld voor vragen dus met een simpel het lukt me wel ging hij weg maar vertelde me nog vriendelijk de boardingtijd naar Mombasa. Ik kon meteen inchecken en in het vliegtuig stappen, waarna ik binnen een uur in Mombasa was. Daar werd ik opgehaald door Peter en zat er een andere vrijwilligster die ook net was geland. Met haar heb ik in de taxi wat gekletst en hebben we afgesproken om sowieso samen een safari te doen. Zij zit in het dooing good huis dus zou kijken of daar mensen zouden gaan.
Toen kwam ik aan bij mijn gastgezin. Deze bestaat uit Cate haar 3 kinderen, Eddy, Nicole, Chantal en de Nanny Salome. De twee meiden kunnen nog geen Engels, maar vinden het leuk om om mij heen te springen en te spelen. De nanny kan ook geen Engels dus het zijn Cate en Eddy waar ik mee praat. Van Eddy krijg ik tot nu toe elke dag bloemen, vandaag een witte roos die hij van de kerk heeft gekregen.
Mijn kamer is niet erg groot en de achterburen zijn erg luidruchtig. Maar ik heb oordoppen en een slaapmasker bij mij, want het gordijn laat al het licht door. Ik ben dan ook voornamelijk in de huiskamer bij mijn gastgezin. De tv staat de hele dag aan dus er is altijd wel wat te beleven.
Cate heeft me al een paar keer meegenomen naar de stad en ik heb een city tour gehad van de broer van Peter. Je moet in een matatu ( busje) daarnaar toe. Er rijden er duizenden en ze roepen allemaal hun afkorting van waar ze naar toe gaan. Ik versta er helemaal niks van, maar Cate wel en zij reist met mij mee naar APDK dus ik doe gewoon wat zij zegt. In mijn eentje zou ik gek worden! Als je wilt uitstappen klop je tegen het ijzer aan de binnenkant aan. (Ik weet ook nooit wanneer we moeten uistappen, want alles lijkt op elkaar! ) Cate zegt dat ik het wel ga leren, dus daar wacht ik nu maar op.
De stad zelf is niet zoals ik gewend ben. Ze verkopen alles op straat en het ziet er vervallen uit. De supermarkt is wel gewoon in een winkel en dat is wel zoals ik hem ken van vakanties. Ik heb de logica ook nog niet gevonden van de stad. Maar je kunt geloof wel in een cirkel lopen, maar meestal lopen we overal binnendoor. Tot nu toe vind ik de stad dus ook maar niks, omdat ik er niks van snap en er ook niks te zoeken heb. Je kunt er niet echt winkelen, dus dan ga je er alleen heen voor boodschappen en die doet Cate. Ik ga wel mee als zij naar de stad gaat, maar is allemaal wat onwennig. Net als het eten, daar moet ik ook aan wennen.
Ze eten hier 's ochtends een gebakken ei en brood. 's Middags eten ze warm en 's avonds ook. De eerste twee dagen heb ik niet veel gegeten, omdat ik moest wennen aan de kruiden en zo vaak warm eten. Ik verlang op dit moment ook erg naar een boterham meet kaas! Ze hebben hier naast het ei ook brood en pindakaas bij het ontbijt. Maar ik denk dat dit naar 28 dagen ook mijn keel uit komt.

Vandaag was mijn eerste dag bij APDK. Ik vond het echt heel leuk! De kinderen worden in de ochtend onderverdeeld in 2 therapie groepen. Vandaag was ik bij de groep voor de extra zorgkinderen. Hun hebben allemaal een hersenafwijking, waardoor ze achterlopen in hun ontwikkeling. Hun spieren zijn slap en de meeste kinderen lagen eerst alleen maar. Nu worden ze geleerd om te staan en lopen. De medewerkers vinden het erg interessant dat ik met kinderen met autisme werk. Ze hebben hier nog niet veel kennis van, dus ze willen graag dat ik ze hier iets over leer of boeken laat lezen. Dit is dus een leuke uitdaging voor me! Na de therapie is het theetijd. Alle kinderen helpen elkaar naar de eetzaal. Sommige kinderen hebben krukken, andere zitten in een rolstoel of hebben een looprek. Het is zo leuk om te zien dat ze elkaar allemaal helpen. Na de thee is het tijd voor school. Ik heb in de klas geholpen met de jongere kinderen. Ik heb zelfs even juf gespeeld door ze het alfabet te laten opzeggen, de dagen van de maand, vormen en kleuren in het Engels. Hierna heeft de juf ze nog het alfabet laten opzeggen in het Engels. Ook zeiden ze woorden die met die letter begonnen en daarna het woord in Swahili. Daarna mochten de kinderen kleuren. De aandacht van de kinderen was vaak weg. Een aantal vielen in slaap of waren gewoon aan het rond kijken. Ik geloof niet dat ze er veel van snappen, maar goed dat is volgens mij ook niet helemaal de insteek. Tijdens de les ben ik verschillende kinderen gaan zitten. De zorgkinderen die wat lager van niveau waren hebben vooral mijn aandacht gekregen. Hierna was het lunchtijd die 1.5 uur duurt. Ik heb een half uur met de juf gekletst en ben toen met Cate gaan lunchen. Hierna kon ik even op de computer en om 2 uur was er weer therapie. De 2 artsen waren bezig om een aantal kinderen te laten lopen. Ik let dan op de andere kinderen die staan of nog op grote matten zitten. Ik speel wat met ze, maar maak vooral veel geluiden en zing liedjes omdat ze daar op reageren. Ze zijn vergelijkbaar met babyniveau, maar ik vind het voor nu echt heel leuk om te doen!
Morgen ga ik waarschijnlijk al met het groepje mee dat wat wil weten over autisme. Mijn Engels is niet zo goed als die van de meeste Kenianen dus ben benieuwd! Ik ga het proberen en we zien wel.
Dit was even de rode draad van mijn dag. Een werkdag gaat snel voorbij, dus heb weinig tijd om te typen, dus wordt het steeds veel in een keer denk ik.

liefs

Voorbereidingen

Pff het klinkt ineens allemaal heel dichtbij. Van het weekend zei ik nog, over twee weken zit ik in Mombasa en nu zeg ik al volgende week vertrek ik. Als ik er al denk voel ik toch wel kriebels komen. Helemaal alleen daar naar toe, mij niet kunnen verschuilen achter anderen en zelfstandig aan de slag gaan klinkt toch wel eng! Gelukkig weet ik van mezelf ook dat ik vaak meer beren op de weg zie, dan dat er daadwerkelijk zijn. Dus wanneer ik er eenmaal ben ik van zelf wel oplossingen vind voor problemen, of ondervind dat die problemen er eigenlijk niet zo zijn.
Door de afronding van mijn opleiding heb ik ook niet veel tijd gehad om bij die 'beren' stil te staan of de tijd om dingen te doen, waaronder dus deze site. Het leek me toch wel prettig om daar een beetje bezigheidstherapie te hebben en mijn verhalen ergens neer te zetten zodat ik ze thuis niet snel zal vergeten, dus van de week toch maar even snel aangemaakt.
Op dit moment zit heel mijn boekenkast vol met spullen die ik meeneem. Van een klein eerste hulp doosje tot aan slippers die ik nog snel heb gekocht. Die voorbereidingen hebben toch meer ‘ruimte' in beslag genomen dan ik dacht. Even op en neer inentingen halen, even op en neer naar Den Haag om mijn visum te halen en toch nog even snel de stad in om van die kleine rommeltjes te halen. En dat doe ik dan ook overal even tussendoor, want hier en hier heb ik nog wel een uurtje over.
Het woordje even snel heb ik de laatste tijd vaak gebruikt. Op dit moment ben ik ook wel toe aan Mombasa, zodat ik daar even tot mezelf kan komen en een mooie ervaring aan kan gaan zonder teveel rekening te houden met mijn omgeving in Nederland. Een ervaring voor mij alleen, met mooie momneten maar ongetwijfeld ook moeilijke momenten. Gelukkig heb ik het afgelopen jaar geleerd om voor al ook die moeilijke momenten te koesteren en te beseffen dat die je alleen maar sterker maken. Ik heb niet uitgebreid de tijd gehad voor mijn voorbereidingen, maar dat is voor mij alleen maar beter denk ik. De momenten dat ik tijd had om er mee bezig te zijn heb ik dan ook besteed aan denken aan de leuke kanten van de ervaring en niet aan alle mogelijke ‘beren op de weg'. Dat maakt ook dat ik er nu alleen maar ontzettend veel zin in heb en wel zie waar het schip strand. Denk dat deze mentaliteit ook prima past binnen Mombasa, dus kom maar op!